- Чым адыходзячы год напоўнены быў? - Пацікавіліся ў Алега Жюгжды.
- Год характэрны тым, што ў тэатры пачаўся рамонт. Найстарэйшы тэатральны будынак з двухсотгадовай гісторыяй зачакаўся яго. Праўда, да пераезду ставімся з хваляваннем. Па-першае, не хочацца здымацца з наседжанага месца. Па-другое, тэатры падчас рамонтаў губляюць значную частку рэпертуару. Спадзяюся, з намі гэтага не адбудзецца.
У адыходзячым годзе тэатр трыумфальна выступаў на міжнародных фестывалях. Прадстаўлялі «Пікавую даму», пастаўленую да 30-годдзя тэатра, пакарылі гледачоў і журы ў Расеі, Чэхіі, Польшчы.
Прыемна, што на «Разанскіх агледзінах" нас сустракалі не проста як сяброў, а як элітарны тэатр, які фарміруе пэўныя эстэтычныя погляды. Таксама было і ў Маскве. Квіткі на «Пікавую даму» распрадалі яшчэ да нашага прыезду.
Спектакль «Магічнае люстра пана Твардоўскага» прадставілі на Нацыянальнай тэатральнай прэміі ў Менску, удзельнічалі з ім у Рэспубліканскім фестывалі нацыянальнай драматургіі ў Бабруйску.
Што тычыцца прэм'ер, знакавай лічу працу Мікалая Андрэева над спектаклем «Маша і Мядзведзь». Гэта было свайго роду вяртанне мэтра, бо ён больш за дзесяць гадоў кіраваў нашым тэатрам.
Рэжысёрскі почырк.
- Як для рэжысёра, год для мяне быў вельмі насычаным. У актыве 7 спектакляў. Пачаў з пастаноўкі «Дзікіх лебедзяў» Андэрсана ў старым расейскім тэатры «Гулівер». Прапанаваў працаваць з марыянеткамі, што для іх было складана, але цікава. У Гародне ставіў оперу «Чырвоная Шапачка». Упершыню прымусіў акцёраў шмат спяваць, стаць на пуанты.
Увасобіў у жыццё даўнюю мару - паставіў «Ператварэнне» Кафкі ў прыватным тэатры «Правінцыя». Сам сабе зрабіў падарунак да 50-годдзя - зрэжысаваны «Сон у летнюю ноч» Шэкспіра ў Магілёўскім драматычным тэатры.
Лёгка і цікава працаваў у Польшчы ў тэатры «Маска» над спектаклем «Піліпка і Ведзьма», у Славакіі - над «Крысаловам» па Марыне Цвятаевай. Завяршыў год у Гародне «Віем». Ён стаў 111 прэм'ерай за ўсё маё творчае жыццё.
«Я працягваю».
- Самае галоўнае здзяйсненне за год - нараджэнне ўнучкі. Шчыра кажучы, яшчэ не вельмі адчуваю сябе дзедам, але прыемна, што мой род працягваецца.
Юбілей ... Я ані не змяніўся. Такі ж, як быў у 48 гадоў і ў 35. Змяняюся не я, а маё стаўленне да таго, што адбываецца вакол.
50-годдзе пачаў адзначаць на фестывалі ў Разані. Было прыемна атрымліваць віншаванні ад замежных калегаў, расійскага цэнтра Міжнароднага саюза лялечнікаў, Саюза тэатральных дзеячаў Расіі. Праводзячы год, шкадую, што ў нас у тэатры адсвяткаваць юбілей так і не ўдалося.
У будучы год гляджу з цікавасцю. Наогул, напярэдадні Новага года ўсім гарадзенцам жадаю жыць не толькі днём сённяшнім. Памятаеце, як у дзяцінстве, дзень здаваўся вялізным, доўга доўжыўся і за ім заўсёды было заўтра і паслязаўтра? Няхай у 2012 годзе кожны дзень будзе як цэлае жыццё і за ім заўсёды прыходзіць новы, багаты на падзеі і здзяйсненні!
Ганна Антонава
Фота Аляксея Бібікава
Крыніца: NEWS.21.BY
0 каменты:
Отправить комментарий