Доўгія гады гэта тварэнне польскага драматурга Гамбровіча было забаронена да пастаноўкі.
У Беларускім дзяржаўным тэатры лялек паставілі спектакль для дарослых «Шлюб». Гэта драма, фінал якой кожны глядач вызначыў для сябе сам. Ці то сон, ці то ява, ці то абсурд. Уласна, інакш і быць не можа, калі чалавек заблытаўся ў сучасным свеце і забыўся аб сапраўдных каштоўнасцях.
Беларускі тэатр лялек зноў запрасіў у госці дарослых. На яго сцэне - некалі забароненая п'еса польскага пісьменніка Вітольда Гамбровіча. Доўгія гады «Шлюб» ставілі падпольна. Класіку авангарда называлі польскім нацыянальным «Гамлетам". І тут герояў мучыць усё тое жа пытанне: быць альбо не быць?
Рэжысёр Аляксандр Янушкевіч даўно марыў аб сацыяльнай драме. У пастаноўцы, якую часта называюць сном, ён аналізуе страх і жах чалавека перад светам. Гэта разважанне пра крызіс сучаснага чалавека, які страціў веру ў непахісныя ісціны. «Час такі пачынаецца складаны, у той жа час цікавы. І жыццё закальцавана, і ўсе эксперыменты 80-х цяпер павінны вярнуцца. Так, чалавек згубіўся, а куды ён прыйдзе, мы ўбачым гэта паступова », - кажа рэжысёр Беларускага дзяржаўнага тэатра лялек Аляксандр Янушкевіч
Салдат вяртаецца з вайны. Яго дом ператварыўся ў шынок, бацькі сышлі з розуму, а нявеста стала блудніцай. Як з гэтым жыць? І жыць ці наогул? Калі ў сваіх пакутах галоўны герой заходзіць у тупік, на сцэне з'яўляюцца - лялькі. «Лялька можа зрабіць тое, чаго не можа зрабіць жывы чалавек. Яна можа быць рознай. У яе можа мяняцца характар », - лічыць мастак-пастаноўшчык Таццяна Нерсісян.
Лялькі - целы «аблудных» людзей, а самі акцёры - іх душы. Такім раздвойваннем рэжысёр падкрэсліў, як унутраны свет чалавека супрацівіцца таму, што адбываецца вакол. «У нейкі момант адбываецца адхіленне ад лялькі - ад персанажа, як быццам зусім іншы чалавек з'яўляецца. Целы знявечаныя жыццём, абставінамі, вайной. Яны вырабляюць прыгнятальнае ўражанне. Але душа ўсё роўна павінна быць іншая », - кажа акторка Святлана Цімохіна
Аляксандр Янушкевіч - акцёр тэатра лялек - сканчае рэжысёрскі факультэт. «Шлюб» - яго дыпломная праца. Выбар такой тэмы - пра «страчаных людзей» - калегі называюць адважным крокам. «Гэта абсурд. А ў нас накшталт і сон, і ява. Рэжысёр дае гледачу падумаць, што гэта было? Сон, смерць? - Загадка», - кажа акцёр Цімур Муратаў.
І нават у такім трызненні галоўнага героя п'есы не пакідае думка ажаніцца. Але перш ён просіць сябра, у абдымках якога застаў сваю нявесту, пакончыць з сабой. Толькі пасля гэтага страчаны чалавек зможа абвясціць аб шлюбе. Але як з гэтым жыць? Гэта пытанне, якое рэжысёр пакідае адкрытым.
Фота з архіва тэатра
Крыніца: Тэлекампанія "Мір"
0 каменты:
Отправить комментарий